31 agosto 2014

L Ampeço de ls Milagres



L Ampeço de ls Milagres
NORTEANDO
Lisboua

Amadeu Ferreira e Luis Borges na
apresentação do livro em Sendim
No Praino, an Sendim, l purmeiro bózio de bida, neste die 29 de Julio i 64 anhos se passórun. Replicórun se beisos i abraços, tantos que nun cuntabas. Anhos a filo andubíste a sembrar sementicas d’amisade que fondas raízes criórun; eilhi staba la proba: «ls amigos scuolhemo los nós, la famílha a que mos calha na rifa.» 
Golseaba la sala. Cadeiras nun habie para to ls que quejírun i podírun star persentes i a las paredes alredror amparórun outros. L sol de berano a fin de tarde sbarra nas jinelas i la calor muita mas naide arreda pies i sinte se l houmano carino an cada gestio, an cada mirar.
Serenados animos que eimoçones cachónan de las antranhas, cumo rieiro an primabera, Juan Bandarra dá mos sue musica eiletrónica feita d’apropósito para este die de doble fiesta: anhos de sou pai, Amadeu Ferreira i salimiento de l libro NORTEANDO. Sonoros suables sonidos, parabienes para ti tamien Juan.
Cuntrairos. Tiempo de scuitar l Coro da Mútua dos Pescadores/Ponto Seguro, derigido pul sou maestro, Castro Cruz. Coros d’ amisades cun bozes sonoras i afinadas de special dedicaçon a Amadeu Ferreira, cantórun i ancantórun.
Çprendidas las palmas achega se l tiempo de apersentar l lhibro, NORTEANDO. Agradecimientos de l repersentante de l duonho de la casa, L Corte Anglés, que mui bien recibe to l mundo, na persona de João Pereira Faria.
Tiempo de l eiditor, dr. Baptista Lopes, repersentante de la Âncora Eiditora, dezir sues eimotibas palabras, cumo quien rega la huorta d’amisade an eidade d’einocéncia i que nun deixa l terreno de ls lhibros a cadal. Diç el: «conheço o Amadeu Ferreira há 7 anos, é pouco tempo e é um enorme prazer tê-lo como amigo, ao mesmo tempo refiro: o tempo que perdi sem o conhecer…» «Peço desculpa ao Luís Borges e que se não sinta ofuscado, pois é um gosto ser editor, amigo e sendo um apaixonado pela cultura em geral e mirandesa em particular…», saluda toda la famílha de Amadeu i ende l abraço arrochado i caloroso.
Adelaide Gonçalves, madrina de dous apaixonados: un de la scrita, outro de ls retratos i, que por acaso, ls ajuntou, ancatrapelhando se un ne l outro nun se caírun mas de pies ponírun este guapo lhibro: NORTEANDO.
Agarrada la palabra por Luís Borges, a el que le gusta i se sinte mais confortable cula máquina a sacar retratos pulas aldés de l Norte, quaije sien naide, a falar culs poucos bielhos que alhá andan i apuis dalgua cumbersa siempre les piede se puode sacar un retrato. Acrecenta tener ganhado l euromilhones i que se nun andubísse norteando acha que yá se tenerie morrido. Agradecido a la eiditora i a Amadeu Ferreira por nele tenéren reparado, torna a las aldés adonde se sinte an casa, dezindo: «as aldeias estão despidas de crianças e as pessoas precisam de pessoas para conversar… muitas estão retratadas, não por estarem em vias de extinção mas pelo carinho de estar com elas e as retratar.»
«Stou até als lhimites cun eimoçon i la eideia de l dr. Baptista Lopes para star eiqui cun fuorça de bibir i cula gratidon pula bida.»
Referiu quatro nomes: la filha que ganhou, Mariana que trai cun eilha la Lhuizie, sue nieta que seia la purmeira persona a tener l registro an mirandés i sous filhos: Jesé i Juan que son dous filhos fantásticos. «Yé strourdinairo cumo la bida se renoba i agradecer a todos ls que me tenen ajudado.»
Dixo de seguida que de la obra NORTEANDO, titalo mui guapo de autorie de Luís Borges, traduç mui bien l andar pul norte de l nuosso paíç, acrecentando que Luís ye un fotografo ´FANTÁÁÁTICO` que solo cun meio anho de trabalho acuntéçan cousas simples mas fabulosas. L fotógrafo capta sfergantes que se eiternizan, «HAI RETRATOS AMPOSSIBLES!» Ye algo del próprio i «Amadeu Ferreira lhimitou se a mirar ls retratos, horas i horas i apuis screbir l que bai para lhá de las palabras, reescrebidas dues ó trés bezes cun referéncias culturales a un mundo que eilhi stá cun ua lheitura possible.»
Amadeu Ferreira finda la sue anterbençon cul deseio que le guste a las personas este lhibro NORTEANDO i seia ua prenda purfeita, acrecentando star mui orguolhoso de tener colaborado cun Luís Borges i l mais amportante de l salimiento de l lhibro: « l Ampeço de la Amisade faç parte de l nuosso ADN;  l Ampeço de la Amisade ye l Ampeço de ls Milagres.»
Lisboua, 29 de Julio de 2014
António Cangueiro
ROSTOS TRANSMONTANOS

Antegrado an las atebidades culturales de l Festibal Anterceltibo, arrimado a las onze de la manhana la Casa de la Cultura de Sendin, neste die de 2 de Agosto, adonde yá ninos se nun ansinan, puis eilhi fui la purmeira scuola purmaira, amostran se agora lhibros que registran rostros i testos que muito mos dízen quien somos i donde somos.
Carlos d’Abreu fizo l’ apersentaçon de l lhibro “ROSTOS TRANSMONTANOS”, dezindo: «ls mirandeses son ls que melhor repersentan las tierras de Trás-ls-Montes”. Paulo Patoleia, fotógrafo que registra estas personas ye cumo znudar las, amostrando mos sues antemidades eiternizando las.
LA AMISADE CUMO AMPEÇO DE LS MILAGRES
Sendin
L lhibro NORTEANDO apersenta se an Sendin, tierra adonde naciu Amadeu Ferreira i que guapa houmenage. Mais de 150 personas persentes. Na purmeira fila, sou pai i sue mai: eilhi stan ourgolhos de tener gerado un filho de fuorça, corage i balentie; siempre home hounesto i trabalhador; daprendiu purmeiro a scabar la tierra para poner ua leira de patatas; a fazer redaçones solo quando las purmeiras lhetras de pertués le fóran ansinadas. Fizo un camino que lo ancaminou pula antegridade de l bibir de cabeça dreita adonde la scrita se bai antranhando cumo lhabrador que ara sues tierras i las sementicas sembradas ban creciendo i dando froles i fruitos que a cada anho se renuoban i renácen. Ls lhibros i la scrita a par de l trabalho fazen l sou camino. Sou mundo ye mais que ua sola tierra, un solo paiç, un rapaç que creciu i se feç home i siempre filho de tiu Abilho i tie Albertina, un sendinês, un stramuntano que passou a ser home de l mundo i a ber alhá  de un simples mirar.
Deixo bos ls purmeiros bersos de sou poema dues lhénguas:
“Andube anhos a filo cula lhéngua trocida pula
oubrigar a salir de l sou camino i tener de
pensar antes de dezir las palabras ciertas:
ua lhéngua naciu-me comi-la an merendas bubi-la an fuontes i rigueiros
outra ye çpoijo dua guerra de muitas batailhas.
Agora tengo dues lhénguas cumigo
i yá nun passo sin dambas a dues.
Stou siempre a trocar de lhéngua mei a miedo
cumo se fura un caso de bigamie.
……………………”
Diç l famoso professor Julio Machado Vaz sobre o Lhivro NORTEANDO:
“O Amadeu Ferreira teve a gentileza de me enviar Norteando, publicado na Âncora, em que os seus textos e as fotografias de Luís Borges conseguem o impensável – em absoluto fazer justiça ao Norte que os – e me - viu nascer. O livro é um deslumbramento, porque nenhuma fotografia é ilustração; nenhum texto legenda. Viviam já entrelaçados na realidade, muito antes do projecto ser sonhado. Nesse sentido, ambos são poetas – “limitam-se” a dar a conhecer ao comum dos mortais a essência da Vida, que se nega ao olhar rápido, distraído, tangencial; sem ambição, nostalgia ou culpa; alarvemente saciado pelo efémero.”
Apuis de las apersentaçones de todos ls anterbenietes: dr. Baptista Lopes, Adelaide, Luís Borges, Amadeu Ferreira finda culas seguintes palabras:
“Esta obra fui ua terapie straordinaira. L’Amisade faç parte de l nuosso ADN. La Amisade ye l Ampeço de ls Milagres.”

Sendin, 02 Agosto de 2014.

30 agosto 2014

Academia de Letras, PROGRAMA DE JUNHO, na Rádio Brigantia - ANTERO NETO


Academia de Letras, PROGRAMA DE JUNHO, na Rádio Brigantia - ANTERO NETO


Pode preencher  a ficha de Inscrição da ALTM AQUI

O RESGATE DO RESPEITO E DO AFECTO, por Helena Martins Marques Faria

A MULHER QUE VENCEU DON JUAN:
O RESGATE DO RESPEITO E DO AFECTO

  Como profissional de educação, não posso deixar de dar os parabéns à minha querida irmã, pelo exímio tratado de educação que tão sabiamente desenvolveu no romance A Mulher que Venceu Don Juan.
Um livro abrangente que versa toda a espécie de violência, não esquecendo a violência dos filhos em relação aos pais. A nossa geração quis dar o melhor aos filhos, sonhámos grandes sonhos para eles, foram criados como "reizinhos" e agora?
Assistimos a comportamentos de filhos que não reconhecem a autoridade dos pais e não refiro autoritarismo. Nivelam as relações como se fossem iguais entre si. Não tendo a noção da dívida moral e ética que o filho tem na cadeia da existência.
É fundamental o resgate do respeito e do afecto.
Helena Martins Marques Faria

16 agosto 2014

POESIA DE LARA DE LÉON (Pseudónimo de Maria Idalina Alves de Brito)


ÉBRIO ENCANTAMENTO

Teu olhar é um poema cantado
meu amor. Primavera, sol e lua cheia,
encontram-te em quereres e tempo
ofuscado de ébrio encantamento no brilho
luminoso do dia bebido em madrugadas
doces e infindas e, na limpidez das nuvens
de deuses envoltos na alegria e paz
dos silêncios.

Meu amor! Meu amor!

És minha lua cheia, sol escaldante,
minha serena e fresca sombra.
És meu sal, meu mel, meu fel.
És minha amarga e doce esperança.

Meu amor! Meu amor!

És a beleza de instantes, carícia frágil
de eternos momentos. És a cega memória
de meigas palavras e, esta água límpida
que corre em crua ilusão de liberdade.

Meu amor! Meu amor!


2013.04.23

Ver :

L Ampeço de ls Milagres, por António Cangueiro



L Ampeço de ls Milagres

NORTEANDO
Lisboua

No Praino, an Sendim, l purmeiro bózio de bida, neste die 29 de Julio i 64 anhos se passórun. Replicórun se beisos i abraços, tantos que nun cuntabas. Anhos a filo andubíste a sembrar sementicas d’amisade que fondas raízes criórun; eilhi staba la proba: «ls amigos scuolhemo los nós, la famílha a que mos calha na rifa.» 
Golseaba la sala. Cadeiras nun habie para to ls que quejírun i podírun star persentes i a las paredes alredror amparórun outros. L sol de berano a fin de tarde sbarra nas jinelas i la calor muita mas naide arreda pies i sinte se l houmano carino an cada gestio, an cada mirar.
Serenados animos que eimoçones cachónan de las antranhas, cumo rieiro an primabera, Juan Bandarra dá mos sue musica eiletrónica feita d’apropósito para este die de doble fiesta: anhos de sou pai, Amadeu Ferreira i salimiento de l libro NORTEANDO. Sonoros suables sonidos, parabienes para ti tamien Juan.

Cuntrairos. Tiempo de scuitar l Coro da Mútua dos Pescadores/Ponto Seguro, derigido pul sou maestro, Castro Cruz. Coros d’ amisades cun bozes sonoras i afinadas de special dedicaçon a Amadeu Ferreira, cantórun i ancantórun.
Çprendidas las palmas achega se l tiempo de apersentar l lhibro, NORTEANDO. Agradecimientos de l repersentante de l duonho de la casa, L Corte Anglés, que mui bien recibe to l mundo, na persona de João Pereira Faria.
Tiempo de l eiditor, dr. Baptista Lopes, repersentante de la Âncora Eiditora, dezir sues eimotibas palabras, cumo quien rega la huorta d’amisade an eidade d’einocéncia i que nun deixa l terreno de ls lhibros a cadal. Diç el: «conheço o Amadeu Ferreira há 7 anos, é pouco tempo e é um enorme prazer tê-lo como amigo, ao mesmo tempo refiro: o tempo que perdi sem o conhecer…» «Peço desculpa ao Luís Borges e que se não sinta ofuscado, pois é um gosto ser editor, amigo e sendo um apaixonado pela cultura em geral e mirandesa em particular…», saluda toda la famílha de Amadeu i ende l abraço arrochado i caloroso.
Adelaide Gonçalves, madrina de dous apaixonados: un de la scrita, outro de ls retratos i, que por acaso, ls ajuntou, ancatrapelhando se un ne l outro nun se caírun mas de pies ponírun este guapo lhibro: NORTEANDO.
Agarrada la palabra por Luís Borges, a el que le gusta i se sinte mais confortable cula máquina a sacar retratos pulas aldés de l Norte, quaije sien naide, a falar culs poucos bielhos que alhá andan i apuis dalgua cumbersa siempre les piede se puode sacar un retrato. Acrecenta tener ganhado l euromilhones i que se nun andubísse norteando acha que yá se tenerie morrido. Agradecido a la eiditora i a Amadeu Ferreira por nele tenéren reparado, torna a las aldés adonde se sinte an casa, dezindo: «as aldeias estão despidas de crianças e as pessoas precisam de pessoas para conversar… muitas estão retratadas, não por estarem em vias de extinção mas pelo carinho de estar com elas e as retratar.»
«Stou até als lhimites cun eimoçon i la eideia de l dr. Baptista Lopes para star eiqui cun fuorça de bibir i cula gratidon pula bida.»
Referiu quatro nomes: la filha que ganhou, Mariana que trai cun eilha la Lhuizie, sue nieta que seia la purmeira persona a tener l registro an mirandés i sous filhos: Jesé i Juan que son dous filhos fantásticos. «Yé strourdinairo cumo la bida se renoba i agradecer a todos ls que me tenen ajudado.»
Dixo de seguida que de la obra NORTEANDO, titalo mui guapo de autorie de Luís Borges, traduç mui bien l andar pul norte de l nuosso paíç, acrecentando que Luís ye un fotografo ´FANTÁÁÁTICO` que solo cun meio anho de trabalho acuntéçan cousas simples mas fabulosas. L fotógrafo capta sfergantes que se eiternizan, «HAI RETRATOS AMPOSSIBLES!» Ye algo del próprio i «Amadeu Ferreira lhimitou se a mirar ls retratos, horas i horas i apuis screbir l que bai para lhá de las palabras, reescrebidas dues ó trés bezes cun referéncias culturales a un mundo que eilhi stá cun ua lheitura possible.»
Amadeu Ferreira finda la sue anterbençon cul deseio que le guste a las personas este lhibro NORTEANDO i seia ua prenda purfeita, acrecentando star mui orguolhoso de tener colaborado cun Luís Borges i l mais amportante de l salimiento de l lhibro: « l Ampeço de la Amisade faç parte de l nuosso ADN;  l Ampeço de la Amisade ye l Ampeço de ls Milagres.»

Lisboua, 29 de Julio de 2014

António Cangueiro



ROSTOS TRANSMONTANOS

04 agosto 2014

Rostos Transmontanos de Paulo Patoleia

Apresentação do livro em Sendim 
Apresentação do livro de Paulo Patoleia, “Rostos Transmontanos”, em Torre de Moncorvo, no dia 26 de Julho de 2014, pelas 21 horas, na igreja da Misericórdia

Boas noites!
Bem-hajam por terem vindo.
E sejam bem-vindos à vetusta vila de Torre de Moncorvo, fundada pelo rei Dinis no já longínquo ano de 1285, mais precisamente a 12 de Abril, momento em que lhe foi outorgada carta de foro, não obstante a povoação já existir como aldeia da então sede, hoje a Derruída Santa Cruz da Vilariça.
Saúdo o Presidente da Câmara Municipal, o Alcalde-presidente da Municipalidade de Morille (Salamanca), o Vice-presidente da Academia de Letras de Trás-os-Montes, o Provedor da Misericórdia, a Bibliotecária Helena Pontes, os familiares, os colegas, os conterrâneos, os amigos e amigas.
E uma saudação especial, aos três “rostos” representados neste livro e nesta sala presentes. Eles são os protagonistas desta cerimónia.
Reunimo-nos aqui para assistir ao lançamento de um livro, um livro que na verdade é um monumento, um monumento que pretende homenagear a gente transmontana, gente que herdou um território e que se prepara para no-lo legar.
É um livro pelas suas características, especial. Especial pelo conteúdo -fotografias e textos- e pelo cuidado com que foi trabalhado para poder circular, para poder ser usufruído.
Relativamente às características físicas do livro, saberá o Editor dizer melhor do que eu.
Mas atentem bem nesta capa! Capa sobre a qual, há dois dias, o meu amigo Euclides Griné, membro dos Estudos Literários da Universidade de Coimbra, ao agradecer o convite que lhe enderecei para este encontro (e que ainda não conhece o livro, apenas a capa), dizia que “a capa é notável: vejo nela o tempo feito, o coração no meio e a interrogação adiante”.
Nele se apresentam 74 fotografias, sendo que uma delas representa o Fotógrafo e é de autoria do seu amigo e nosso conterrâneo Leonel Lopes, e a cuja memória foi o livro dedicado.
Possui 4 textos mais extensos, a minha Apresentação, o Prefácio da Tradutora / Intérprete Isabel Matos, a Introdução pelo Conservador / Restaurador e amante da Fotografia Jorge Abreu, e um Posfácio do Alcalde de Morille e professor da Universidade de Salamanca Manuel Ambrosio Sánchez.
Todos aqui presentes.
Mas a ele livro se associaram mais 46 amigos que, com a sua pena, legendaram os retratos, o que perfaz um total de 52 autores.
52 autores! Reparem bem! Só um registo fotográfico com esta força anímica é capaz de mobilizar tanta gente.
São eles (exceptuando-se os dois Fotógrafos), por ordem alfabética: A. M. Pires Cabral; Alfredo Cameirão; Amadeu Ferreira; Antero Neto; António Afonso; Antonio Gómez; António Júlio Andrade; António Luís Pereira; António Pimenta de Castro; António Sá Gué; António Tiza; Arnaldo Silva; Artur Salgado; Assunção Anes Morais; Augusto Bordalo Ferreira; Bernardino Henriques; Berta Nunes; Carlos Carvalheira; Carlos d’Abreu; Carlos Pedro; Carlos Sambade; Chus Sánchez Villasante e José Ballesteros; Emilio Rivas Calvo; Ernesto Rodrigues; Fernanda Guimarães; Fernando Mascarenhas; Henrique Pedro; Isabel Mateus; Isabel Matos; J. Rentes de Carvalho; João Farias; Jorge Abreu; Jorge Cordeiro; Júlia Ribeiro; Lara de León; Leandro Vale; Leonel Brito; M. Hercília Agarez; Manuel Ambrosio Sánchez; Maria de São Miguel; Miguel Pires Cabral; Paula Machado; Renato Roque; Rogério Rodrigues; Rosa Sánchez; Teresa Leonardo Fernandes; Tiago Patrício; Virgínia do Carmo; e Vitor da Rocha.
O meu bem-haja a todos eles por terem aceitado, sem hesitar, este desafio. Desafio que, com o Editor António Lopes, tive o prazer de coordenar.
Editor a quem muito devemos por ter tornado possível este livro. E eu que o diga!
Quando as fotografias de Paulo Patoleia começaram a ser mostradas na exposição itinerante, rapidamente alguns de nós percebemos que mereciam ser reproduzidas em livro para mais gente a elas poder aceder. Isto ocorreu em 2011. Nesse ano uma editora de fora foi contactada, não por mim. E o seu responsável aceitou o desafio e chegou com o Fotógrafo a assinar um contrato, contando ela vir a ser subsidiada através de mercenários que operam na zona mas, a subvenção falhou e o contrato caducou.
Entrei eu em cena a pedido do amigo Patoleia. Foram solicitados os textos a três outros autores em Janeiro de 2012.
Fui organizando o material, solicitei a elaboração da maqueta, pedi alguns orçamentos a gráficas, tudo com vista a candidatar a sua publicação ao “Programa de Apoio aos Agentes Culturais”, da Direcção Regional de Cultura do Norte, através da Associação Cultural e Recreativa de Maçores.
A candidatura foi apresentada em Março desse ano e após vencidas todas as burocracias, da qual ficámos a aguardar o desfecho, desfecho que se demorou vários meses -muito para além do calendário previsto no regulamento do referido programa-, findo os quais, recebemos a notícia de que o nosso projecto não havia sido contemplado.
A verdade é que o programa apoiou na região, nesse ano, 37 outros projectos, no valor de 30.700 €.
Entretanto quis o acaso, cruzar-me com o nosso conterrâneo Editor António Lopes, a quem dei conhecimento do projecto. De imediato se propôs reunir connosco para conhecer o trabalho e, após essa reunião, decidiu apoiar incondicionalmente a publicação. Naturalmente que isto aconteceu, porque o Escritor António Sá Gué também é transmontano e, a sua condição de Agente Cultural da região, não previa outra decisão face a material com esta qualidade, no qual, logo nos comunicou, também se revia.
Mas para não alongar este acto, uma vez que há várias outras pessoas que deverão intervir, passo directamente à minha leitura da Obra:
Rostos Transmontanos,
tal é o mote. E que dele ninguém remoque porque o não permitiremos!
O nosso conterrâneo e amigo Paulo Patoleia, rebelde na juventude, ainda hoje de espírito irrequieto, após muitas aventuras, venturas e (algumas) desventuras, descobriu nos últimos anos o gosto pela Fotografia. Desenvolveu-o e achou a arte que ela encerra. Conseguiu-o através do género “retrato”. Não o retrato que os nossos antepassados mais próximos buscavam nos fotógrafos da vila de Moncorvo (que os teve muito bons), para remeterem aos familiares ausentes nas Áfricas ou nos Brasis. Ou os exigidos pela Administração, para o Bilhete de Identidade. Não! Estes são retratos especiais. Muito especiais. As fotografias aqui reproduzidas revelam primeiro que tudo o olhar do fotógrafo. De seguida, o rosto registado pelo fotógrafo, o sujeito da fotografia, não a coisa, o objecto, mas a pessoa e o seu mundo. Depois… Bem, depois o nosso olhar é conduzido a penetrar o olhar do fotografado. E é a leitura que daí resulta, que nos faz perceber a mestria do Paulo.
Se neste trabalho o Paulo Patoleia revela, por um lado, coragem (porque arrisca expor, expondo-se), por outro mostra-se generoso (porque sabe partilhar). É nesta partilha e só devido a ela, que podemos perceber que é um criador.
Estes rostos não deixam ninguém indiferente. São o rosto de uma região inteira. Contêm toda a Geografia Transmontana, revelada pelos sulcos neles impressos durante a passagem do khrónos. Tempo e telurismo, juntos. Solo e clima agrestes. Ladeiras, fragas e arroios. Moroiços, socalcos, cepas, oliveiras e amendoeiras. Janeiros geadeiros e canículas estivais. As leiras. Afinal daimosos porque dobrados pela vontade inquebrantável de sobreviver no território que lhes calhou para viverem.
São retratos, são gente, gente que povoa um território que se despovoa. São metáforas. Mensagens de canseira, de solidão, de sofrimento, de mágoa, de privações, de sobrevivência, por vezes de resignação. Mas também os há, de confiança, de grandeza, de fé e até esplendor. Todos dignos.
E não resultam de um casual registo do real, antes de uma intenção facilitada pelo facto do retratista estar também retratado. Pois só quem sente ou pertence verdadeiramente a um povo, lhe consegue captar a sua essência.
Quando vimos pela primeira vez este conjunto de retratos, perguntamo-nos se os retratados, quando se deixaram fotografar, imaginaram que viriam a ser mostrados em público. Nesse momento chegamos a questionar-nos da licitude do acto, quer dizer, do direito ou não de expor na àgora, uma pessoa assim, “desnudada”. Se o fotógrafo os informara da sua intenção. E muito menos que sobre eles viéssemos a escrever. Será que se alguns deles nos vierem a ler, directamente ou por interposta pessoa, se não rirão de nós, por pormos ar tão grave em rostos e vidas tão simples? Que legitimidade temos para registar e sobretudo tentar interpretar a vida alheia? É esse um exercício necessário? Que contributo damos, uns e outros, para melhorar a vida deste povo?
A verdade é que este conjunto de telas é um registo in extremis de um corpo extenuado, que definha porque o seu sangue embarca todos os dias. Já não é só o vinho que desce o Douro, é também quem plantou as cepas. E antes que elas mirrem, contemplemos os multifacetados rostos do Paulo Patoleia!
Carlos d’Abreu

“Rostos Transmontanos” de Paulo Patoleia

Academia de Letras, PROGRAMA DE JULHO, na Rádio Brigantia - ANTÓNIO AFONSO



 Academia de Letras, PROGRAMA DE JULHO, na Rádio Brigantia - ANTÓNIO AFONSO



Pode preencher  a ficha de Inscrição da ALTM AQUI